Home » Mamablog » Mamablog: bevallen op 26 weken

Mamablog: bevallen op 26 weken

Geschreven door mama Sarah

26 weken en 2 dagen. Zolang was ik zwanger toen ik plots om de 5 minuten weeën kreeg. We reden rond middernacht naar de materniteit voor een monitorcontrole, ervan uitgaande dat we nadien gerustgesteld terug naar huis konden gaan. Ze stelden vast dat mijn baarmoederhals verstreken (verkort) was en dat ik al 3 cm ontsluiting had...

Keizersnede

Terwijl we, versuft door emoties, hoopten om de dreigende vroeggeboorte nog enkele weken uit te stellen werd een infuus met weeënremmers aangesloten en werd er een eerste dosis corticosteroïden (bijnierschorshormonen) toegediend om de longrijping van ons baby’tje te stimuleren. De volgende 3 doses zou ik telkens na 12 uur krijgen in het gespecialiseerd ziekenhuis, waarnaar ik vrij snel onderweg was per ambulance.

Eenmaal aangekomen, besloot de gynaecoloog dat de bevalling niet kon uitgesteld worden omdat ik al 6 cm ontsluiting had. De weeënremmers werkten niet en alles werd in gereedheid gebracht voor een keizersnede, mijn baby’tje lag immers in stuit.

980 gram & 36 cm

We waren doodsbang en gaven ons lot in handen van het medisch personeel. Om 11u17 werd ik mama van een piepklein jongetje Arthur. Hij woog 980 gram en was slechts 36 cm groot. Omdat hij niet zelfstandig kon ademen werd hij geïntubeerd en naar NICU (Neonatale Intensive Care Unit) gebracht om er de komende maanden voor zijn leven te vechten. De verwarmde couveuse, vele apparatuur en tientallen slangetjes moesten mijn warme, geborgen baarmoeder noodgedwongen vervangen. De eerste week was hij in levensgevaar, zeker toen hij getroffen werd door een hersenbloeding. Daardoor bestond de kans dat hij rond zijn eerste verjaardag een motorische beperking (verlamming linkerzijde) zou hebben. Het enigste wat wij op dat moment konden doen, was bang afwachten en stilletjes hopen op een mirakel.

Eerste knuffel

Op dag 4 kon ik hem voor het eerst in mijn armen sluiten, vanaf toen buidelde (huid-op-huidcontact) ik zo vaak mogelijk. Na 8 weken werden zijn oogjes via lasertherapie geopereerd om een netvliesloslating (en blindheid) te voorkomen. De oorzaak hiervan was langdurige blootstelling aan zuurstof, die uiteindelijk 12 weken aanhield.

Laatste maand neonatalogie

De laatste maand op de neonatologie was tijdens de eerste lockdown van de coronapandemie. Drastische maatregelen beperkten het (oorspronkelijk onbeperkte) bezoek tot één ouder gedurende maximaal één uurtje per dag. Mijn man en ik wisselden dus noodgedwongen af en konden niet meer elke dag en niet samen naar Arthur. De eerste weken moest hij zelfs verplicht in de couveuse blijven.

Ik ben het zorgpersoneel eeuwig dankbaar voor alles wat ze voor ons en Arthur hebben gedaan. Tegelijkertijd word ik boos als ik terugdenk aan het feit dat wij als ouders van een pasgeboren baby’tje gemiddeld 47 uren gescheiden waren van ons kindje. Geen enkele ouder zou thuis de muren moeten oplopen en aftellen tot je eindelijk één uurtje bij je kindje mag zijn. Na 13 zenuwslopende weken waren we eindelijk samen thuis. Ik heb tot 21 maanden fulltime gekolfd en gaf tussendoor borstvoeding om hem de beste kansen te bieden.

“Vandaag zijn we ontzettend dankbaar dat de toekomst ons, ondanks alles, toelacht. Arthur is een actieve, vrolijke en sociale peuter van bijna 2 jaar. Dat de hersenbloeding zichzelf herstelde en er van die motorische beperking geen sprake meer is, wordt zelfs door onze neuroloog als een mirakel omschreven.”

Mama Sarah
mamablog onder mama's voeggeboorte
Fotograaf: Field and Frame Photography

Hartelijk dank aan mama Sarah voor het delen van haar moedige verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.



Deel deze post