Léon werd geboren op 34 weken en 6 dagen als premature baby of beter gezegd laat premature baby. Onze kleine man kwam letterlijk met spoed op de wereld. Iedere mama droomt ervan om bij de geboorte van haar kindje te zijn, ik zag Léon pas echt goed meer dan 12uur na zijn geboorte. Pas wanneer je op NICU, neononatale intensive care unit, toekomt, besef je op welke rollercoaster je terecht komt.
Niemand wil eigenlijk dat zijn kindje in een couveuse moet liggen of dat zijn kindje te vroeg wordt geboren. Maar eens je op de trein van prematuriteit zit, kan je er helaas niet meer af. Het enige dat je kan doen is de kleine stapjes van je vechtertje vieren.
Léon ontmoet de wereld
Net na de geboorte hebben wij onze dichte familie en vrienden op de hoogte gebracht. Je kent het wel de gebruikelijke ‘proficiat en geniet ervan’ zinnetjes kwamen onze richting uit. Maar er waren ook zoveel vragen van grootouders, meters, tantes en nonkels. Op dat moment hadden wij nergens antwoorden op en al zeker niet op de vraag hoe lang zal Léon moest blijven. Voor onze dichte omgeving was het ook een moeilijke periode. Je hebt zoveel vreugde, maar tegelijkertijd zoveel vragen en zoveel gemis van het nieuwe leven in huis.
Na een paar dagen besloten we dat de wereld Léon mocht ontmoeten. Een foto en een kort tekstje meer moet dat niet zijn. We werden overstelpt met felicitaties. Maar vooral het zinnetje “geniet ervan” kwam hard aan bij ons. Ik sloot mij een paar dagen volledig af van de buitenwereld. Het voelde alsof niemand ons begreep. Simon, de papa van Léon, probeerde alle communicatie op hem te nemen. Maar ook hij had het zwaar. Want ons verhaal durfden we nog niet delen. Mogelijks dachten mensen dat we aan het overdrijven waren… want Léon was voor NICU een grote baby en was laat prematuur. Maar voor ons was hij veel te vroeg geboren. Als ouders waren wij nog niet klaar want mentaal zaten we nog in de laatste weken van de zwangerschap. Thuis konden we gelukkig op veel steun rekenen van onze familie en vrienden.
“Mijn buurvrouw die ook een prematuurtje had, leek mij helemaal te begrijpen en snapte hoe ik mij voelde. Ze vertelde mij dat het oké was om te huilen en dat het oké was om boos te zijn. Maar ze leerde mij vooral dat mijn zoontje een vechtertje zal zijn.”
Mama Jessy
Toch was onze tijd op NICU in Brugge een mooie tijd. Van de verpleging kregen wij zoveel kansen om ons zoontje beter te leren kennen. We stelden duizend vragen, knuffelden met onze zoon, gaven hem de fles of verversten zijn pamper.
Naar huis met ons prematuurtje
Toen we eindelijk naar huis mochten leek het alsof het grootste avontuur nog moest beginnen. Van alle kanten krijg je informatie over hoeveel je baby mag drinken, wanneer hij moet slapen, met wat hij moet spelen. Het werd ons al snel duidelijk dat al deze informatie vaak nog niet van toepassing was voor Léon. Ik begon opzoekingen te doen over slaap bij prematuurtjes, drinken voor prematuurtjes… Noem het maar op, ik zocht het allemaal op. Ik had het idee dat ik heel weinig informatie terug vond over prematuriteit en vooral over hoe premature kindjes zich ontwikkelen.
Ondertussen genoten wij met volle teugen van onze kleine spruit. Langzaamaan begonnen wij een ritme te vinden tussen alle doktersafspraken, suikerprikjes, voedingen en slaapjes. Stilaan droomden Simon en mezelf ervan om Léon mensen te laten ontmoeten. Mensen kwamen langs en meer dan eens kregen wij te horen: “amai, je zou niet zeggen dat Léon een prematuurtje is”, “de gecorrigeerde leeftijd, wat is dat?”, “hebben jullie die gecorrigeerde leeftijd wel nodig”. Hoewel mensen dit goed bedoelden, deed dat vaak bij mij pijn. Het herinnerde mij er terug aan dat ik als mama niet in staat was 40 weken een veilige omgeving aan mijn baby te geven. Het herinnerde mij aan de drie weken op NICU.
Telkens bij ieder bezoek terug werd er naar mijn bevalling gevraagd, of het niet te zwaar was geweest drie weken naar Brugge rijden iedere dag. Gelukkig hadden we ook veel vrienden en familie die langskwamen en ons even alle zorgen deden vergeten. Wij zijn deze mensen eeuwig dankbaar, want zij leerden ons dat Léon is wie hij is en zal groeien op zijn tempo.
“Het zijn niet enkel de kindjes die vechtertjes zijn maar ook hun ouders.”
Mama Jessy
Wij genieten van zijn kleine en grote stappen en het hele avontuur leerde ons relativeren, vragen stellen en durven dromen.
Hartelijk dank aan mama Jessy voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
