Geschreven door mama Chiara
Wanneer je zwangerschap plots risicovol wordt
Na een lang fertiliteitstraject met IVF was ik eindelijk zwanger. De gynaecoloog raadde mij aan om een afspraak te maken bij de vroedvrouw, om rustig naar de bevalling toe te leven en om extra opgevolgd te worden. Al snel moest ik om de 2 weken gaan. Toen ik in november exact 23 weken zwanger was, bleek tijdens een controle dat mijn bloeddruk nog steeds te hoog was en dat ik een lichte eiwitwaarde in mijn urine had. Vanaf dat moment werd het een hoog risico zwangerschap met kans op vroeggeboorte door zwangerschapsvergiftiging.
De volgende dag ging ik naar mijn werk en zag ik plots niet goed meer in mijn rechteroog dus ging ik even op medische controle. Mijn bloeddruk ging door het dak dus vertrok ik meteen naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik medicatie om mijn bloeddruk onder controle te houden en mocht ik weer naar huis. De volgende dag ging ik terug op controle om te kijken of de medicatie aan sloeg. Vervolgens moest ik een 24-uren collecte doen van mijn urine om de eiwitwaarde opnieuw te kunnen controleren en die werd dat maandag besproken met de arts. Maandag ging ik opnieuw naar het ziekenhuis en na enkele uren kwam de vroedvrouw melden dat ik toch maar beter mijn echtgenoot liet komen. Ik werd meteen opgenomen in observatie wegens pre-eclampsie, zwangerschapsvergiftiging. Ik was op dat moment 23 weken en 4 dagen zwanger.
Opgenomen in het ziekenhuis
Die dag werden we geleefd. Er waren nog verschillende onderzoeken aan de gang en er werd diverse keren bloed geprikt. Ik hing bijna continu aan de bloeddrukmeter. ’s Avonds kwam plots de neonatoloog langs. We waren hier helemaal niet op voorbereid want wij dachten nog steeds dat we enkele dagen in het ziekenhuis zouden blijven en dan naar huis zouden gaan. Hoe verder de week vorderde, hoe verder het besef groeide dat we niet snel naar huis zouden keren door het risico op vroeggeboorte.
De neonatoloog vroeg ons meteen wat het geslacht van de baby was; een meisje. Oke, dan heeft ze een kans, want meisjes doen het nu eenmaal beter dan jongens bij vroeggeboorte. De volgende dag kreeg ik de eerste spuit longrijping toegediend en wat was ik daar ziek van. Of was het dan toch van alle spanning? Zodra ik me wat beter voelde mochten we naar de afdeling neonatologie om ons voor te bereiden.
Naarmate de week vorderde kwam ook het resultaat van de onderzoeken binnen. Ik had 80% kans dat ik binnen dit en 2 weken zou bevallen. Ondertussen werd mijn medicatie ook aangepast met de bedoeling de baby zo lang mogelijk bij mij te houden. De artsen waren verbaasd dat ik me, desondanks mijn torenhoge bloeddruk, nog steeds goed voelde. Tot we op zondag merkten dat de verpleegsters wel heel vaak de kamer binnenliepen om mijn parameters te controleren en om medicatie te wisselen. Er kwam een mededeling dat ik geen avondeten meer zou krijgen dus kreeg ik een enorme paniekaanval. Nee! Het is nog veel te vroeg. Toen de artsen op maandag met vier personen de kamer binnenstapten en zeiden dat het tijd was voor een spoedkeizersnede was het alsof de hemel naar beneden viel.
Een spoedkeizersnede
Toen ik het operatiekwartier werd binnengereden stond daar een team van 5 personen klaar om onze dochter aan te nemen. Het ging plots allemaal super snel. Door de vele medicatie was ik ook een beetje van de wereld maar ik herinner mij vooral dat ik het heel koud had. Plots was ze daar, onze dochter, na 24 weken en 4 dagen zwangerschap. Emma, een mini baby van 525 gram en 29 cm, kwam ter wereld met een schreeuw zoals die van een puppy’tje. Het enige dat ik kon denken was “oef ze ademt, ze leeft”. Vooraleer ze meegenomen werd door het team van neonatologie heb ik haar enkele seconden kunnen zien. Mijn man ging met haar mee, en terwijl ze onderzocht werd liepen de tranen over mijn wangen. Hoe doet ze het? Komt alles goed? Het schuldgevoel, de angst, de wanhoop, maar ik was ook zo trots, ik ben mama!
Trots op mijn prematuur baby
Terug op de kamer kwam er een verpleegster langs om de borstvoeding op te starten want voor prematuur baby’s is borstvoeding een heel belangrijke voedingsbron. Mijn echtgenoot was intussen terug op de kamer en Emma bleek het wonderwel goed te doen. Wanneer Emma stabiel was werd ik in mijn ziekenhuisbed naar haar box op neonatologie gereden. We mochten enkel onze hand op haar leggen want strelen zou te veel prikkels geven. Ze lag aan de beademing want ze kreeg pijnmedicatie voor een wonde die ze had opgelopen bij het plaatsen van de navelkatheter. Pas 5 dagen na haar geboorte, en de dag dat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis, mocht ik haar voor het eerst vasthouden.
Daar op dat moment voelde ik me ook voor het eerst echt mama.
Chiara
1 stap vooruit, 2 stappen achteruit
Elke ochtend gingen we naar het ziekenhuis om zoveel mogelijk bij haar te zijn en om de beurt namen mijn man en ik haar bij ons voor huid op huid contact. We waren net een week thuis toen we ’s nachts telefoon kregen van een arts op neonatologie. Het ging niet goed met Emma en ze hadden haar moeten intuberen. Op dat moment staat je hart eventjes stil. Emma had een infectie opgelopen maar met de nodige antibiotica en veel rust spartelde ze erdoor.
2 weken later gingen we op gesprek bij de behandelende neonatoloog om haar vooruitgang te bespreken en tijdens het gesprek kreeg ze telefoon dat het wederom niet goed ging met Emma. Neonatologie is 1 stap vooruit en 2 stappen achteruit. Emma bleek opnieuw een heel zware infectie te hebben. We vroegen aan de dokter hoe het met haar ging, en die zei “Emma is op dit moment het ziekste kindje op de hele afdeling. We doen alles wat we kunnen maar ik kan niets garanderen.” Uiteindelijk spartelde ze hier ook weer door. Wat een sterke meid!
Na 6 weken neonatologie bereikten we een heel belangrijke mijlpaal, Emma woog 1 kg. In de periode die hieraan voorafging leerden we om zelf haar dagelijkse verzorging te doen; een pamper verversen in de couveuse, haar temperatuur nemen, haar saturatiemeter verhangen,… kleine dingen die er voor zorgden dat we ons heel nauw betrokken voelden.
Eindelijk naar huis!
In maart, op mijn uitgerekende datum, mochten we na 109 dagen eindelijk naar huis. Met een gewicht van 2,645 kg en een lengte van 45 cm nog steeds een kleine baby. Eindelijk konden we vieren dat we na al die jaren een kindje hadden maar daar besliste de coronapandemie anders over. Tot op de dag van vandaag, en Emma is intussen bijna 1 jaar, hebben veel vrienden en familie die haar nog niet in het echt gezien hebben.
De thuiskomst met een prematuur baby is ook helemaal anders dan een voldragen baby. Wij moesten immers nog rekening houden dat Emma niet al haar voeding zelf kon drinken dus we moesten nog sondevoeding bijgeven en indien nodig zelf een sonde steken. Daarnaast hadden we ook nog haar monitor, die in de gaten hield of ze bleef ademen. Maandelijkse controles bij de kinderarts, experts die tips en tricks delen voor ontwikkelingsstimulatie, bezoeken aan het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen, wekelijks kinesitherapie, en ga zo maar door.
Prematuur voor het leven
Ondanks dat Emma haar neonatologie periode eigenlijk heel goed heeft doorgebracht met slechts 2 grote infecties, blijft toch de angst of ze er niks aan over gehouden heeft. Voor haar ontwikkeling moeten we ook altijd kijken naar haar gecorrigeerde datum en soms betrap ik mezelf er toch op dat ik haar vergelijk met andere kindjes. Terwijl we eigenlijk gewoon enorm fier moeten zijn om de weg die ze reeds heeft afgelegd!
Als ik naar mijn dochter kijk dan zie ik nog steeds de impact die deze periode op haar en ons gehad heeft: de littekens op haar lijfje, haar neusje dat de gevolgen draagt van de maagsonde, haar hoofdje dat is afgevlakt door het CPAP masker, de moeite die ze heeft om alleen in slaap te vallen en het feit dat Emma amper weent omdat ze al zoveel erger meegemaakt heeft.
En dan is er nog de impact op mijzelf als mama. Ik heb het bijvoorbeeld heel moeilijk om haar ergens achter te laten omdat ik haar destijds al 4 maanden in de zorg van iemand anders heb gelaten. Ik huil nog steeds om wat ik gemist heb: een normale zwangerschap, foto’s met mijn buik, de schopjes voelen…
Het taboe doorbreken
Ik wil graag een taboe doorbreken en mensen laten stilstaan bij de harde opmerkingen die ze soms maken. Tijdens ons IVF traject kregen we te horen dat we het moesten loslaten. Of dat we het traject volgden om in de belangstelling te staan. De reacties van mensen, na de aankondiging dat we 16 weken te vroeg ouders waren geworden, waren heel vreemd. Ze wisten niet of ze ons moesten feliciteren, tuurlijk wel! We kregen ook heel vaak de opmerking “nu kan je nog slapen ‘s nachts” maar niks was minder waar want om de 3 uur moest ik kolven. Of “je zal wel snel uw zwangerschapskilo’s kwijt zijn” terwijl ik er alles voor gegeven zou hebben om Emma nog langer in mijn buik te kunnen houden hebben.
Daarom ben ik zo dankbaar voor de steun van mijn echtgenoot die elke dag weer aan mijn zijde staat. En dankbaar en trots op onze dochter, waar we al zoveel langer van mogen genieten!
Hartelijk dank mama Chiara voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
