Tijdens mijn tweede zwangerschap verliep alles heel rustig. Ik was niet ziek, de vermoeidheid viel goed mee en ik was volop aan het genieten van het feit dat ik opnieuw zwanger was. We keken enorm uit naar de komst van onze tweede zoon.
Mijn bloedresultaten
Op 16 weken hadden we een controle afspraak bij de gynaecoloog, gevolgd door een bloedafname om te testen op CMV en toxoplasmose. Tot dan toe was alles vlekkeloos verlopen, en ik maakte me geen zorgen over de resultaten.
Maar ik kreeg ineens een telefoontje van de gynaecoloog dat de resultaten van mijn bloed binnen waren. Het nieuws was minder goed: ik testte positief op CMV. Mijn hand trilde, en ik moest alle moeite doen om mijn tranen in te houden tijdens het telefoongesprek. Gelukkig had de gynaecoloog al een afspraak geregeld met een specialist op dit gebied, waar we alle informatie zouden krijgen over het verdere verloop en waar we al onze vragen konden stellen.
Eindeloos wachten
De komende week voelde eindeloos aan. Honderd vragen spookten door mijn hoofd, en Dr. Google gaf me geen geruststellend gevoel. Het was moeilijk om de gedachten los te laten, en ik was doodsbang om ons kindje te verliezen. Gelukkig had ik een steunend netwerk van familie en vrienden en een partner die me kalmeerde, gezien mijn gedachten overuren draaiden.
De dag van de afspraak bij de specialist was ik al vroeg wakker. De spanning gierde door mijn lijf, en het voelde alsof ik alles in een droom beleefde. Was dit echt? Wat stond ons te wachten?
Om 10.30 uur was het zover. De nieuwe gynaecologe gaf me een geruststellende eerste indruk, wat voor mij al een hele opluchting was. Ze nam de tijd om me uit te leggen wat er precies aan de hand was.
CMV, ook bekend als het cytomegalovirus, is meestal onschuldig maar kan tijdens de zwangerschap risico’s met zich meebrengen. Ik had de infectie ergens in mijn eerste trimester opgelopen. Dit betekende dat ik de komende maanden extra zorgvuldig gevolgd moest worden. Het eerste trimester was het meest risicovol, en we stonden een onzekere tijd te wachten.
“Er werden tweewekelijkse echo’s ingepland en op 21 weken stond een vruchtwaterpunctie gepland om te zien of het virus ons kleintje had bereikt.”
Mama Melissa
Een zwangerschap vol zorgen
Gedurende de hele zwangerschap had ik het erg moeilijk. Ik probeerde de zaken los te laten, maar blijdschap en geluk waren vervangen door onzekerheid en verdriet. Praten met mensen hielp, maar ik kon me moeilijk hechten aan het kleintje in mijn buik uit angst het te verliezen. Op een bepaald moment in mijn zwangerschap voelde het taboe om geen roze wolk-gevoel te hebben erg overweldigend. Mensen probeerden me op te beuren en zeiden dat ik positief moest blijven en ervan moest genieten. Lieve woorden, maar ik voelde me onbegrepen en liet het allemaal over me heen komen. Gelukkig had ik thuis mijn kleine Lars en mijn partner, die me vaak konden afleiden van wat er allemaal gaande was.
De vruchtwaterpunctie
Op 21 weken ondergingen we de vruchtwaterpunctie. Daaruit bleek dat het CMV-virus inderdaad aanwezig was in de buik, wat natuurlijk meer zorgen en controles met zich meebracht. Bij elke echo durfde ik in eerste instantie niet te kijken, totdat de gynaecoloog zei dat alles er goed uitzag. Gelukkig bleef dit zo tot de laatste echo voor de bevalling. Het gehoor konden ze pas na de geboorte testen, en dat was iets waar we nog op moesten wachten om te zien of CMV daar een rol in had gespeeld.
De geboorte van Lucas
Het was eindelijk zo ver: onze Lucas werd geboren, en een mix van emoties en hormonen gierden door mijn lichaam. Ik was blij dat hij er eindelijk was, en hij zag er perfect uit. Even vergaten we al onze zorgen, en ik probeerde voor het eerst echt te genieten van het moederschap. Tijdens ons verblijf in het ziekenhuis werden we goed verzorgd door de vroedvrouwen. Op de derde dag onderging Lucas een test om zijn urine op CMV te controleren. Hieruit bleek dat hij CMV had doorgemaakt, wat we eigenlijk al verwachtten na de vruchtwaterpunctie.
We kregen meteen een uitnodiging voor een opname in UZ Gent, waar zijn gehoor, ogen en een hersenscan zouden worden gecontroleerd, wat standaard is bij kinderen die tijdens de zwangerschap CMV hebben doorgemaakt.
Twee weken later gingen we daarheen. De onzekerheid die ik de afgelopen maanden had gevoeld en alles wat we als ouders moesten verwerken, was niet vanzelfsprekend. We moesten sterk blijven. Ik voelde een sprankje hoop toen de arts me vertelde dat Lucas’ gehoor en ogen in orde waren. Nu moesten we alleen nog wachten op de resultaten van de hersenscan.
Hersenafwijking
Samen met mijn partner zaten we in een klein kantoor in de neonatologie, waar de neuroloog het resultaat besprak. Het was geen goed nieuws. Lucas werd geboren met een hersenafwijking genaamd polymicrogyrie.
“Allemaal moeilijke woorden komen op je af, de grond onder mijn voeten verdween en wat we beide niet zagen aankomen gebeurde.. Op de vragen die we stelden kon op dat moment moeilijk antwoord gegeven worden en we moesten afwachten.”
Mama Melissa
De week hierna liet ik alle emoties even toe en probeerde ik het zelf een beetje plaats te geven. Ik zette mijn schouders eronder en zou ervoor zorgen dat Lucas alle kansen kreeg die hij verdient en hem zo goed mogelijk ondersteunen. We hebben een netwerk uitgebouwd van een kinderkinesiste, thuisbegeleiding Fiola en kinderarts. Allen mensen die top werk geleverd hebben in de opvolging van Lucas.
We mogen van geluk spreken dat de ontwikkeling heel goed verloopt, als een klein wondertje verbaasde hij elke arts. Hij ontwikkeld zich perfect normaal en doet alles wat een andere peuter de dag van vandaag moet kunnen. Lachen, spelen en ravotten.
We zijn meer dan trots hoever hij het gebracht heeft desondanks de hobbelige start. Een kereltje met pit zoals we het graag hebben en die intussen ook mocht starten op school.
Hartelijk dank aan mama Melissa voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
