Enkele jaren geleden kreeg ik de kans om te schrijven over een onvergetelijke gebeurtenis in mijn leven: de geboorte van mijn eerste dochter. Het was een moment van liefde op het eerste gezicht, een ervaring die mijn leven voorgoed veranderde. Mijn droom was om op een natuurlijke manier te bevallen, idealiter onder water en zonder epidurale verdoving. Tot mijn grote vreugde was het toen gelukt om zonder epidurale te bevallen. Velen vroegen zich toen af: waarom kiezen voor die pijn? Voor mij was het echter heel duidelijk: de angst voor de mogelijke gevolgen van een epidurale en het geloof dat ons lichaam hiervoor gemaakt is, overtuigde mij om niet voor een epidurale te gaan.
Mijn avontuur begon in het bad, met een ontsluiting van 7 cm. Ik was vastbesloten om onder water te bevallen. Maar de natuur had andere plannen. Vanwege mijn gestalte en de positie van mijn dochtertje, die maar niet goed leek te komen, adviseerde de gynaecoloog mij om de bevalling traditioneel voort te zetten. Hoewel ik teleurgesteld was, kon ik niet anders dan trots zijn op wat mijn lichaam had doorstaan. En toen mijn dochter eindelijk op mijn borst lag, verdwenen alle spijtgevoelens als sneeuw voor de zon 🥰
De geboorte van mijn tweede dochter
Twee jaar en twee maanden later stond ik voor een nieuwe, spannend hoofdstuk: de geboorte van mijn tweede dochter. Met de ervaring van de eerste bevalling in mijn achterhoofd, was ik voorbereid op de weeën en had ik opnieuw de hoop op een onderwaterbevalling. Maar er waren nieuwe zorgen: Hoe zou het gaan met mijn eerste dochter? Wanneer zouden de weeën beginnen? Zou het ‘s nachts gebeuren of terwijl ze op school was?🤯
De gynaecoloog grapte dat twee keer vrijen voldoende zou zijn om de bevalling op gang te brengen. Ironisch genoeg, begon alles na slechts één keer. De weeën kwamen snel en intens. In een waas van activiteit bereidde ik mezelf voor, regelde opvang voor mijn oudste dochter en liet mijn partner weten dat hij snel naar huis moest komen.
Eenmaal in het ziekenhuis, ging de bevalling niet zo soepel als gehoopt. De ontsluiting bleef steken op 6 cm, de baby zat te hoog, en mijn vliezen braken niet. Gelukkig keerde het tij: de hartslag van de baby stabiliseerde en de gynaecoloog hielp mijn vliezen te breken.
Een onderwaterbevalling wordt werkelijkheid
Eindelijk mocht ik het bad in. De gynaecoloog, was overtuigd dat het nog wel even zou duren dus verliet hij het ziekenhuis en liet de bevalling over aan de vroedvrouw. Maar tegen alle verwachtingen in, ging het opeens heel snel. De volledige ontsluiting was een feit en hoewel de gynaecoloog werd opgeroepen, begon ik al te persen met enkel de vroedvrouw en mijn partner aan mijn zijde.
“Het moment dat mijn tweede dochter geboren werd, was magisch. Ze zweefde in het water, verbonden door de navelstreng, een beeld dat ik nooit zal vergeten. “
mama Nikita
Toen ik haar eindelijk op mijn borst legde, was het een moment van pure ontroering. De gynaecoloog miste de geboorte, maar het was perfect zo. Ik ben eeuwig dankbaar voor de steun van de vroedvrouw en mijn partner, die mij de nodige rust en vertrouwen gaven.
– speciale dank gaat uit naar het team van Materniteit en Gynaecologie AZ West Veurne, die deze onvergetelijke momenten mogelijk maakten. –
Hartelijk dank aan mama Nikita voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
