Geschreven door mama Sophie
Wees lief voor jezelf en geef je over
Een gewone zondag werd plots een heel bijzondere datum in het leven van mijn vriend Michael en mezelf. Die dag waren we plots met drie – hij, ik en onze kleine peanut (dat was haar nickname gedurende de hele zwangerschap). De dag voordien was ik met mijn twee beste vriendinnen aan een meer in Seattle een glas rose gaan drinken. Ik voelde dat er iets in mijn lichaam aan het gebeuren was en dat de kans zeer groot was dat ik zwanger zou zijn. Het was onze uitzwaai van mijn leven als ‘just Sophie’ naar mijn evolutie tot mama Sophie.
Het was ook de dag dat ik me realiseerde dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn en mijn modus operandi van controle en perfectionisme vanaf dan sterk gechallenged zou worden. Peanut gooide vanaf dag 1 onze planning in de war, waar Michael en ik traditioneel eerst samen een huis wilden kopen, trouwen en dan ons gezin starten, moesten we onze lijst volledig op zijn kop zetten. En dat alles speelde zich af ten midden van een van de grootste crisissen van deze tijd – een pandemie met heel de wereld in corona-lockdown terwijl mijn hele familie en sommige van mijn dichtste vrienden aan de andere kant van de wereld wonen en wij in Amerika.
Ik vond het belangrijk om aan de start van de zwangerschap heel bewust stil te staan bij wat deze transformatie betekende voor mij en hoe ik dit als een opportuniteit kon gebruiken om als individu te ontwikkelen. Daarom introduceerde ik dan ook 2 belangrijke mantra’s waaraan ik mijzelf af en toe moest herinneren: wees lief voor jezelf en geef je over. Het lichamelijk aspect van zwanger zijn, toonde voor mij het belang van overgave en op een mooie manier naar jezelf kijken. Plots nam mijn lichaam het over en wist het perfect wat te doen om kleine peanut in de meest optimale omstandigheden te laten groeien. Opeens werd het idee van voortdurend nastreven van het ‘perfecte’ lichaam en nooit 100% tevreden zijn heel triviaal en was ik in volledige bewondering voor wat mijn lichaam kon en was. Mij overgeven aan dit proces en heel goed luisteren naar mijn lichaam maakte dat ik van elke seconde van de zwangerschap genoten heb, zowel van de mooie momenten alsook van de kleine ongemakken.
Zwanger, aan de andere kant van de wereld, tijdens een pandemie
Waar ik in Belgie mijn vast netwerk had van dokters alsook de go to plaatsen voor de geboortelijst, geboortekaartjes, enz. moest ik hier in Amerika van 0 starten. Gelukkig heb ik hier een fantastische ‘framilie’ uitgebouwd en had één van mijn beste vriendinnen het proces van zwangerschap al meegemaakt in de US. Zij kon mij doorverwijzen naar de beste gyneacoloog en mij helpen wegwijs te worden in het hele medische landschap binnen de US en de verschillen met België. Alsook mij de insider tips geven rond crèches en waar op te letten bij mijn keuze. Daarnaast had ik twee goede vriendinnen hier en mijn beste vriendin in België die ook zwanger waren. Ik had dus nooit het gevoel dat ik alleen door het proces ging.
Er zijn heel wat verschillen met België
Zo heb je veel minder echo’s gedurende je zwangerschap. Meestal heb je er 2 (12 weken en 20 weken) maar omdat ik 35 jaar ben, kon mijn gynaecoloog ervoor zorgen dat ik er nog een op 32 weken had. Dit waren momenten waar ik intens naar uitkeek – doordat mijn placenta vooraan zat, voelde ik haar veel minder bewegen dus de momenten dat ik haar kon zien stampen en draaien in mijn buik waren steeds een zucht van opluchting.
“Ook het concept van geboortelijsten en geboortekaartjes is heel anders. Er bestaan niet echt winkels die je volledig helpen bij het uitzoeken wat je allemaal nodig hebt en de juiste hoeveelheden voor slabbetjes en body’tjes. Ik herinner me nog steeds ons bezoek aan de babywinkel, die ik na heel wat research online had gevonden en hoe ik in het midden van het proces tranen met tuiten begon te huilen omdat het allemaal zo overweldigend was.”
Mama Sophie
Gelukkig had ik mijn vriend Michael die mij weer tot rust kon brengen en mijn vriendinnen die mij in Excel hun lijsten doorstuurden, met hun feedback. Ook het geboortekaartje was een langer proces maar wel een waar ik enorm van genoten heb. Typisch voor in Amerika is een foto van de kersverse baby dat naar iedereen wordt uitgestuurd zonder link naar de geboortelijst aangezien de cadeaus steeds gegeven worden tijdens de babyshower. Ikzelf ben geen grote van van kaartjes met een babyfoto erop dus ik ben op zoek gegaan naar een lokale artieste in Seattle die prachtige foto’s met lego-figuurtjes maakte. Zij was enorm enthousiast om een werk voor onze kleine peanut te maken dat we enerzijds op haar kamer konden hangen en anderzijds als beeld voor haar kaartje gebruiken. In België had ik waarschijnlijk gemakkelijkheid halve dezelfde drukker als mijn vriendinnen genomen en een template gekozen, waar ik hier intens heb kunnen genieten van het artistiek proces.
Hoe de corona-pandemie mij rust gaf
Hoewel voor veel mensen de pandemie een zekere angst en onrust gaf, ervaarde ik het als een bijzonder en uniek moment om de zwangerschap te beleven. Onze werkgevers hadden ons opgelegd om van thuis uit te werken dus Michael en ik spendeerden 24/24 en 7/7 met elkaar. Hierdoor kon hij ook deel uitmaken van elke kleine ontwikkeling en hebben we haar dan ook samen voor de allereerste keer gevoeld. We hebben intens genoten van onze kleine bubbel en de hele ervaring om ons samen voor te bereiden op de komst van onze kleine peanut en het ouderschap. Het grote nadeel was wel dat Michael niet bij de eerste echo’s mocht zijn. Ook de eerste hartslagjes heb ik opgenomen en naar hem doorgestuurd omdat hij er niet kon bij zijn. De eerste keer dat hij mee mocht voor een check en in real life haar hartslag kon horen, was dan ook zo een bijzonder moment voor hem.
De grootste uitdaging voor mij was uiteraard wel de zwangerschap beleven zonder mijn mama en papa dicht bij mij. Ik ben de jongste in ons gezin – dus voor mij was het wel belangrijk om op dit bijzonder moment mijn ouders aan deze kant van de wereld te hebben. Mijn broer heeft ervoor gezorgd dat we ze via een omweg 1 maand voor de bevalling in de US hebben gekregen en ik heb zo enorm genoten van mijn mama en papa te kunnen zien glunderen en hen hun kleindochter persoonlijk in de armen te zien.
Meet Ella Lily Anna, our little ray of light.
Ik was 39 weken zwanger en herinner mij nog dat ik die avond naar bed ging en tegen mijn dochter sprak: ‘Ik ben er klaar voor lieve schat, als jij dat ook bent’. Rond 4u in de ochtend werd ik wakker met lichte krampen en ik dacht dat dit oefenweeën waren – lichtjes oncomfortabel maar niets om van wakker te liggen (mensen die mij goed kennen, weten dat ik zelf door een aardbeving kan slapen 😉).
Rond 6u had Michael een call met Europa voor het werk en merkte ik dat ik bloed had verloren. Rond 7u15 was Michael zijn meeting eindelijk gedaan en bracht ik hem op de hoogte van het goede nieuws. Hij belde onmiddellijk het ziekenhuis en begon ook mijn weeën te timen die op dat moment veel intenser waren en mooi elke drie minuten kwamen. Het gevoel van weeën is het beste te beschrijven als een golf – je voelt het op je af komen, aanzwellen tot een climax om dan weer tot rust weer te keren. Mijn ademhaling en visie om het proces als een lange interval-training aan te pakken, hielp mij goed door de intensiteit van de pijn. Ik voelde dat ik op de goede weg was om mijn bevalling zonder epidurale te doen – wat ik vooropgesteld had.
Rond 12u30 besloot ik toch om voor een epidurale te gaan. Ik had mezelf voorgenomen dat als ik op 8 of 9 cm opening zat, ik zou doorzetten zonder verdoving, maar toen de gynaecoloog me vertelde dat ik op 4u tijd van 5 naar 6 cm was gegaan, bestond er geen enkele twijfel meer. Tegen 13u had ik mijn epidurale en 10 min later was ik terug Sophie. Ik maakte grapjes, deed smalltalk met de verpleegster en we belden met mijn mama en papa om ze op de hoogte te brengen en gerust te stellen dat alles goed was. De verpleegster bereidde me voor op wat er mij te wachten stond en om 14u55 was de gynaecoloog er voor de laatste stretch van de bevalling. Ik herinner me nog steeds dat op dat moment mijn buik plots volledig weg was en mijn lichaam duidelijk in de transitie zat om mijn dochter op deze wereld te zetten. want daar was ze dan, ons kleine wonder Ella!
Mijn bubbel van puur geluk
Ik geloof niet dat de juiste woorden bestaan om te beschrijven welke emoties er door je gieren wanneer ze dat kleine wezentje op je lichaam leggen. Alles rondom je is een waas en het lijkt alsof de wereld heel even stil staat voor jullie drie samen, de bubbel van puur geluk en het besef dat je plots een gezin bent. Het moment dat voor mezelf het meest intens en emotioneel was, was wanneer ik mijn vriend met Ella zag zitten. Op dat moment stroomden de tranen over mijn gezicht van puur en intens geluk.
En nu is ze hier – onze kleine wervelwind, ons expressief en gevoelig meisje! Ook na de bevalling zijn er heel wat verschillen in de US. Na 24h ben je uit het ziekenhuis en plots thuis met dit kleine wezentje. Alles was nieuw, van borstvoeding geven tot pampers verversen en gebrek aan slaap. Daarnaast is een goede ondersteuning en continue opvolging zoals kind en gezin dat geeft, niet iets dat bestaat hier.
“Je baby wordt om de maand of 2 opgevolgd bij de kinderarts en that’s it. Hierdoor ontdekte we pas bij de 2 maand check dat Ella misschien niet voldoende voeding via borstvoeding kreeg en begrepen we plots veel beter waarom onze dochter soms eerder Grumpy Bear was in plaats van haar koosnaam E-Bear.”
Mama Sophie
Gelukkig had ik mijn ouders hier de eerste 6 weken, heeft onze doula ons opgevolgd tot vier maand na de bevalling en had ik mijn beste vriendinnen die me soep en ander lekkers kwamen brengen, alsook de knuffels en steun die ik zoveel nodig had! Daarnaast werkt Michael ook nog steeds van thuis en is hij de meest hands on papa en partner die ik me ooit had kunnen wensen en het blijft me nog steeds raken wanneer ik hem met onze dochter zie.
Moederschap komt met heel wat angst, schuldgevoelens en twijfels, maar niets is mooier dan hier samen door te gaan met je partner en je dochter. Ella is mijn spiegel, my little fierce soulmate en ik kijk enorm uit naar de collectieve groei die zij, Michael en ikzelf zullen doormaken.
“There is my heart, and then there is you, and I’m not sure there is a difference.“
A.R. Asher
Hartelijk dank aan mama Sophie voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
