Geschreven door mama Joke
De dag dat mijn zwangerschapstest positief was ging er vreugde, angst en verdriet door me heen. Vreugde omdat ik zwanger bleek van ons eerste kindje, angst of ik wel een goede mama zou zijn en verdriet omdat ik volop aan het herstellen was van een burn-out en depressie.
Altijd tweede keus
Mijn vriend en ik hadden het al over kinderen gehad en we zouden wel zien wanneer het kwam. Een kindje was zeker welkom. Dus toen mijn anticonceptiepil op was besloot ik geen nieuwe meer te halen. Ik was al langer mentaal op de sukkel en dacht dat de hormonen van mijn pil aan de basis konden liggen van mijn emotionele schommelingen. Aangezien ik op dat moment onder pure stress functioneerde leek het ons realistisch om na een paar maanden zwanger te zijn. Ik vertrouwde mijn lichaam niet en door mijn depressie geloofde nooit dat iets van de eerste keer zou lukken. In mijn hoofd was ik in alles altijd en overal 2de keuze. Ik heb altijd genoegen genomen met die gedachte tot de dag dat het me allemaal teveel werd.
De stress hakte al zolang in op mijn lichaam dat ik om de paar weken injecties kreeg in mijn hals en schouders om de pijn in mijn spieren te onderdrukken. Mijn burn-out was niet alleen mentaal zwaar was maar ook fysiek. Mijn lichaam begon te protesteren en toen de stress zich opstapelde zei mijn lichaam letterlijk STOP. Ik kreeg zware griepsymptomen, rillingen over mijn hele lichaam en ik kon niet meer op mijn benen staan,… Mijn lichaam had rust nodig en als ik het niet gaf, zou het zelf zijn rust wel nemen.
Het taboe rond psychische problemen doorbreken
Ik ging vaak op gesprek bij de huisarts voor mijn depressie en burn-out en begon telkens te huilen omdat ik me zo alleen op de wereld voelde. Nochtans heb ik al 10 jaar een fantastische vriend die dag en nacht voor me klaar staat, enkele goede vrienden en vriendinnen waar ik bij terecht kan en 2 grappige honden die me troosten. Mijn dokter gaf me de raad om psychologische hulp te zoeken voor mijn donkere gedachten.
Na 2 sessies bij de psychologe besloten we dat ik niet meer terug zou gaan werken tot mijn hoofd terug tot rust was gekomen en mijn lichaam voldoende had kunnen rusten. Toen ik mijn attest ging halen bij de huisarts ben ik compleet ingestort.
“Hoe kon ik nu zo zwak zijn? Waarom heb ik het zover laten komen? Wanneer zou ik oprecht terug kunnen lachen en genieten van het leven? Ben ik gek? Wat gaan anderen van mij zeggen?
Joke
Er ging zoveel door mijn hoofd heen maar toch wist ik dat ik de beste keuze had gemaakt voor mijzelf. Ik heb het lange tijd voor veel mensen verzwegen dat ik niet aan het werk was door psychische problemen uit schrik voor hun reactie. Mentale problemen zoals een depressie zijn namelijk nog steeds een groot taboe om te bespreken. Uiteindelijk had iedereen best veel begrip voor mijn situatie en werd ik niet veroordeeld.
De rust die de lockdown met zich meebracht
Net voor de corona lockdown in ging, ben ik in ziekteverlof gegaan voor mijn burn-out en depressie. Ik heb me nooit veel zorgen gemaakt rond het virus, want er was gewoon geen plaats meer voor extra zorgen in mijn hoofd. Het nieuws kon ik al langer niet meer volgen dus liet ik het maar allemaal op mij afkomen.
Ik was gelukkig dat mijn vriend door corona ook continu thuis was. Het gaf me een veilig gevoel en ik was niet meer alleen. Door de afleiding die hij me gaf kon ik niet wegdrijven in zwarte gedachten. Die periode deden we alles waar we zin in hadden: we bleven tot ’s middags in bed liggen, keken de hele dag naar oude series, maakten lange fietstochten en wandelingen met de honden. De lockdown en corona brachten en zoveel rust met zich mee voor mij. Er werd nergens nog druk op gelegd en ik kon eindelijk bekomen van jarenlange stress.
Ik bleef wekelijks de psycholoog bezoeken en volgde online een groepsessie over hartcoherentie wat mij kon helpen bij mijn depressie en burn-out. Dit zijn ademhalingstechnieken om je tot rust te brengen en je stressniveau te verminderen. Ze gaven ons in deze sessies uitleg hoe je deze technieken kan toepassen in moeilijke en stressvolle situaties. Tijdens de individuele sessies kwam naar boven dat ik mezelf nooit tijd gaf om te rouwen. Ik had op 2 jaar tijd enkele mensen verloren en stond altijd klaar om anderen te troosten waardoor ik mezelf de kans niet gaf om mijn emoties te uiten.
Depressie onderdrukken tijdens de zwangerschap
Toen ik op een zondagmorgen in mei een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, was het ongeloof groot, ben ik nu al zwanger? Ik mocht de dag erop meteen bloed laten prikken en op vrijdag naar de gynaecoloog. Het was allemaal nog heel pril maar mijn lichaam had toch al aangegeven dat er iets aan het veranderen was.
De eerste drie maanden leefde ik in schrik, ik durfde niet gelukkig te zijn want ik was zeker dat er de eerste maanden iets mis zou gaan. Niemand wist dat ik zwanger was en ik verbood mezelf om babyspullen aan te kopen. Toen de NIP-test voorbij was bleek alles toch in orde te zijn. Er viel een enorme last van mijn schouders en ik met goede moed keek ik uit naar de 20 weken echo.
Ons kleine meisje liet zich al heel vroeg voelen en leek mij gerust te stellen. Tijdens de controle werd ik echter met beide voeten op de grond gezet. In mijn familie werd ooit een zwangerschap onderbroken omwille van een afwijking dus moesten er nu voor mij ook enkele extra onderzoeken gebeuren. Na twee weken van onzekerheid moest ik mijn depressie opnieuw onderdrukken. Als je iedereen mag geloven is een zwangerschap één roze wolk vol geluk. Maar niets is minder waar, problemen worden gewoon niet aan de grote klok gehangen en geluk wel. Dat is volgens mij zo verkeerd. Geluk en verdriet gaan samen in elke periode van ons leven en dat vergeten we vaak. Het onderzoek duurde nog geen 10 minuten en alles bleek in orde met ons meisje. De tranen rolden over mijn wangen op de onderzoekstafel, ik was zo gelukkig!
Eindelijk tijd om te genieten
Na dit onderzoek kon ik eindelijk volop genieten van mijn zwangerschap. Ik was zo verwonderd tot wat een vrouwen lichaam allemaal in staat is: de foetus beschermen, groeien en uiteindelijk een baby op de wereld zetten.
Omdat ik een verleden heb met mentale problemen, zal er altijd een kantje zijn dat zich zorgen gaat maken over de bevalling, de eerste dagen erna, hoe mijn dochter als kind gaat zijn, over wat voor ouders we zullen zijn, wat de toekomst brengt,… Ik hoop natuurlijk dat zij zich psychologisch sterker zal voelen dan ik ooit ben geweest. Ik zal haar leren om haar gevoelens onder ogen te komen en hierover te praten met ons. Hoop doet leven wordt in een Vlaams liedje bezongen. En dat is waar. De toekomst hebben we niet in handen en zullen we op ons af moeten laten komen.
“Aan iedere vrouw die ik kan bereiken met deze blog: vertrouw op je lichaam, praat over je gevoelens het is zo belangrijk voor ieder van ons.”
Joke
Voor iedereen die zich zwak voelt en het gevoel heeft dat zij altijd de persoon zijn waarop anderen kunnen rekenen: jullie tellen ook mee! Ik heb er heel wat jaren over gedaan om tot dit besef te komen en ik ben er nog altijd niet. Ik ga op maandelijkse basis langs bij de psycholoog voor mijn mentale gezondheid en iedereen mag dat weten. Ik wil dat hier open over gepraat kan worden zodat mensen geholpen kunnen worden.
Hartelijk dank mama Joke voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
