Home » Mamablog » Mamablog: Opnieuw studeren na kinderen? Deze alleenstaande mama deed het

Mamablog: Opnieuw studeren na kinderen? Deze alleenstaande mama deed het

Geschreven door mama Tiffany

Sprong in het diepe

Zou ik de sprong wagen? Twee jaar geleden spookte de vraag door mijn hoofd of ik als alleenstaande mama met twee kinderen opnieuw zou gaan studeren. Ik droomde er al jaren van om mijn traject als kleuteronderwijzer verder te zetten want 8 jaar geleden moest ik dit plots opgeven omdat ik onverwachts zwanger raakte. Ik geloofde er eerst niet in dat het zou lukken omdat de liefde voor mijn kinderen veel te groot was en voelde dat er mij wel een aantal dingen tegen hielden om toch de sprong te wagen.

Ik heb een lieve zoon van 7 jaar, Mylo, en een pittige dochter van 2,5, Lili-Grace die binnenkort naar school gaat. Ik had mijn zoon nog nooit in de voor- of na opvang gelaten. Wat als ik dat nu wel moest doen, was dit dan egoïstisch van mijzelf of niet? Het laatste was het juiste antwoord want ik was helemaal niet egoïstisch. Ik zorgde door deze keuze net voor een betere toekomst op alle vlakken.

Vervolgens schreef ik mij in bij de hogeschool en dankzij de VDAB kreeg ik de kans om dit als alleenstaande mama financieel te verwezenlijken. Maar ik zal ook in alle vakanties thuis zijn en moet geen opvang zoeken zoals andere werkende ouders.

Mijn mama, mijn grote voorbeeld

De eerste dagen, weken en maanden vlogen voorbij. Alles ging vlot en ik moest zelfs mijn kinderen niet naar de naschoolse opvang sturen. Ik was trots op mijzelf want ik deed het toch maar lekker helemaal alleen. Alhoewel ik wel kon rekenen op mijn mama, mijn rots in de branding, en mijn kinderen zijn gek op haar! De liefde voor mijn kinderen heb ik mede van mijn mama geleerd. Wanneer ik het even niet zie zitten of toch die extra opvang nodig had, was mijn mama daar en kon ik bij haar terecht. Ze deed dit alles zonder enig probleem en met heel veel liefde voor haar kleinkinderen.

Corona, nu dat weer!

Even dacht ik dat de coronacrisis roet in het eten zou gooien. Kon ik mijn studies nog verder zetten nu ik eindelijk de keuze gemaakt had? Hoe moest het nu verder met die lockdown? Uiteindelijk ging alles toch vlot en heb ik zonder herexamens mijn tweede jaar afgewerkt. Wat was ik opnieuw trots op mijzelf als alleenstaande mama! Een raar maar intens gevoel, wat voelde het fijn.

Vandaag moet ik nog maar een aantal vakken van mijn opleiding volgen en wat praktijkervaring opdoen. Stiekem heeft corona ervoor gezorgd dat ik een half jaar extra tijd kreeg met de kinderen. Ik liep de muren niet op, maar ik genoot er echt van. Geen stress of ik de kinderen te lang in de opvang moest laten zitten door mijn studies of stages. Nee, vanaf ’s morgens tot ze gingen slapen, waren mijn kinderen dicht bij mij. Ik hoorde andere moeders zeggen ‘Wat zal ik blij zijn dat mijne kleine weer naar school kan’, terwijl ik dacht ‘oh nee, laat ze nu toch maar nog enkele weken bij mij zijn’ 😊.

Rust en ontspanning

Natuurlijk waren er momenten dat ik het moeilijk had, dat ik geen tijd voor mijzelf meer had en bijvoorbeeld geen liedjes kon opnemen. Zingen is namelijk een groot deel van mijn leven. Nu heb ik het geluk dat zowel Mylo als Lili-Grace heel muzikaal zijn en graag zingen. Dus het was leuk dat we ons konden amuseren door samen door de micro te zingen. Het gaf mij rust en ontspanning.

Twijfel als alles even tegenzit

Het lijkt nu alsof alles in mijn wereld vlekkeloos verloopt, maar dat is helemaal niet waar. Schijn bedriegt net zoals foto’s dat doen. Vaak neem ik een foto waarop lachende gezichten te zien zijn en we veel plezier maken, maar na de klik kan al meteen een hele andere sfeer opkomen. Driftbuien van één of beide kinderen of mama die zich boos moet maken. Tranen die opkomen als het avond wordt omdat het weer eens een vermoeiende dag was. Soms zie ik dan foto’s of lees ik mooie verhalen van andere moeders en wil ik vaak ook zo zijn.

Was ik niet te streng genoeg voor de kinderen vandaag? Deed ik het wel goed? Heb ik de kinderen gelukkig gemaakt of net niet?

Tiffany

Mijn groot geluk

Dankbaar ben ik voor de band die mijn kinderen met elkaar hebben. Ik denk dat dit komt door het leeftijdsverschil van vijf jaar. Mylo is een superlieve grote broer en beschermt zijn zusje ten alle tijden.

Dat is niet altijd wederzijds maar dat is ook typisch voor de leeftijd. Jammer genoeg begrijpt Mylo dat niet altijd even goed en is het verdriet groot als hij vraagt waarom zijn zusje hem niet graag ziet. Waarom knuffelt ze mama wel en hem niet? Dit doet voor mij als mama heel veel pijn want hoeveel ik het dan ook probeer uit te leggen, hij gelooft mij niet altijd.

Gelukkig knuffelt Lili-Grace haar broertje voluit als ze de tranen over zijn wangen ziet rollen. Dan kan ik alleen maar glimlachen en blij zijn hoe deze twee elkaar graag zien.

You can do it

Nu zit ik in mijn laatste jaar van de opleiding en kan ik volgend jaar EIN-DE-LIJK mijn diploma in handen hebben. Ik wil alle mama’s die er grotendeels alleen voor staan een hart onder de riem steken en bevestigen dat het perfect mogelijk is om je dromen na te jagen ook al lijkt het moeilijk. Als ik terug denk aan 8 jaar geleden, toen ik mijn studie op moest geven, dan ben ik trots waar ik vandaag sta. Want ik voel mij veel sterker. Ik heb toen de tijd gekregen om mijn kinderen te zien opgroeien en om de mama te zijn die ik wou zijn zonder schuldgevoel.

Maar nu is het tijd om ook eens aan mijzelf te denken. I can do this!


Hartelijk dank aan mama Tiffany voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be



Deel deze post