Na mijn moederschapsverlof van mijn 2de dochtertje startte ik terug fulltime op mijn nieuwe werkplaats in het ziekenhuis. De werkuren waren beter te combineren met mijn gezin en ik vond het leuk de afwisseling te hebben in mijn job.. het was voor mij dus een hele aanpassing. De komst van ons 2de kindje, nieuwe job, nieuwe collega’s, de weinige uren slaap, het huishouden… de vrije tijd voor mijn man, oudste dochter en mijzelf begon al snel te verdwijnen. Ik combineerde dit ook nog met een extra opleiding en startte later ook iets op in bijberoep.
Heel veel stress
Ik probeerde alle ballen hoog in de lucht te houden, want dat is mijn perfectionistisch kantje. Alles gebeurde op de duur op automatische piloot en ik had tijd voor niets. Om een of andere reden had ik steeds het gevoel dat alles getimed was en of er iets of iemand achter me aan liep. Mijn stresssysteem was maanden lang heel hoog zonder dat er een einde aan kwam. Rust vond ik niet en ik had steeds een gejaagd gevoel.
“Na een tijd dacht ik echt dat dit normaal was met 2 kleine kindjes, weinig slaap en een fulltime job in de zorg. Maar niets bleek minder waar…” – Nikita
Steeds ziek en vermoeid
Ik voelde me al maanden heel moe en uitgeput. Werd steeds ziek en herstelde dan ook heel langzaam. Door de vermoeidheid kon ik ook weinig verdragen, werd sneller boos en er kwamen soms woorden uit mijn mond die ik normaal nooit zou durven zeggen. Ik negeerde de signalen want ik besefte niet dat er iets mis was met mij. Mijn gewicht verminderde en ik durfde niet meer op de weegschaal te staan want ik hoorde de commentaren van de mensen dat ik mager stond..
Heb ik een burn-out?
Tot mijn vriend op een ochtend zei dat dit niet normaal was en ik hulp moest zoeken. Ik probeerde mij sterk te houden en ging toch maar werken. Tijdens de ochtendzorg voelde ik mij heel duizelig, moe en heel emotioneel. De collega’s wou ik niet in de steek laten want zoals velen weten is het heel druk! Het ging mij echt niet en ik had het gevoel dat ik ging flauwvallen. Dus probeerde ik naar de verantwoordelijke te gaan van de afdeling, probeerde mijn situatie uit te leggen maar al snel werd dit gevolgd door een hyperventilatie aanval. Ze zei dat dit echt niet verder kon en meteen naar de huisarts moest gaan. Het begon met 2 weken afwezigheid, 3 maanden, 5 maanden, ..
Al snel werd dit gevolgd door een bezoek bij de psycholoog, met allerhande vragenlijsten rond burn-out, gesprekken en heel emotionele ervaringen. Ik voelde mij beschaamd, gefaald, en heel hard geschrokken dat ik mijn grenzen nooit heb aangegeven of kende…
“Een heel onzeker gevoel overmande mij en ik voelde mij heel zwak. De paniekaanvallen herhaalden zich overal. In de auto, op straat, in de winkel. Ik kon de drukte niet meer aan.” – Nikita
Op zoek naar rustpunten
We zochten samen naar mijn stressfactoren, en rustpunten. Ik leerde vaker nee zeggen, leerde sneller loslaten, wat minder inzitten van wat anderen van mij zouden denken en laat mijn huishouden wat meer voor wat het is en ga wat vaker gaan lopen. Ik merkte dat de natuur mij tot rust kon brengen en dat structuur heel belangrijk is voor mij. De psycholoog gaf me heel veel tips in verband met piekeren en mijn slaappatroon. Hier heb ik echt maanden over gedaan!
Na maanden heel diep te zitten ben ik terug aan het werk, een job met meer structuur. Mooie uren om te combineren met mijn gezin, en echt iets wat ik heel graag doe! We zijn er nog niet en ik ga nog steeds naar de psycholoog, maar de rust en mijn geluk heb ik teruggevonden. Dit was zeker niet gemakkelijk voor mijn gezin en mezelf. En ik ben heel dankbaar naar mijn vriend toe om zoveel geduld en begrip te hebben gehad, ook voor hem was dit zeker niet gemakkelijk! Het was een heel kwetsbaar moment in mijn leven, maar waar ik nu al veel sterker ben uitgekomen hierdoor. Ook als koppel zijn we heel sterk gegroeid. Het is voor mij niet elke dag een topdag of week, en dit durf ik nu ook te zeggen naar de buitenwereld of toegegeven naar mezelf. Elke dag is een nieuwe dag, en we maken er het beste van. Op het einde van de dag denk ik ook aan wat mijn geluk momentje van de dag was 🍀
Mijn boodschap
Doe zelf wat jou gelukkig maakt, kijk niet naar anderen. Denk aan je zelf neem tijd voor jezelf, rust uit, geef je grenzen aan en probeer de meningen van anderen achter je te laten. Want alleen jijzelf weet wat belangrijk is! En hoe je je voelt. En vergeet niet, je bent zeker niet de enige die dit meemaakt. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden, en kom je als persoon hier heel sterk uit!
Ik hoop dat jullie hier heel veel liefde, rust en herkenbaarheid in zullen vinden ❤️
Hartelijk dank aan mama Nikita voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
