Geschreven door mama Shobha
Mijn biologische moeder heeft mij 30 jaar geleden afgestaan ter adoptie. Twee maanden na de bevalling bracht ze mij naar een weeshuis in Calcutta, India. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom ze dat heeft gedaan en ook over mijn vader weet ik niets. Voor velen lijkt het afstaan van een kind een onmenselijke daad. Ik heb mij zelf ook geregeld afgevraagd wat er mis was met mij en waarom ik niet in India kon blijven bij mijn ouders.
Wie ben ik?
Nu ik zelf zwanger ben, besef ik maar al te goed wat het betekent voor een moeder om haar baby af te staan. Maar ik besef dat het afstaan van een kind ook uit liefde gebeurt, soms is dat het enigste wat een ouder nog kan doen… Mijn omgeving zegt het vaak genoeg: “Je hebt het hier toch beter dan in India! Jij mag van geluk spreken!”.
Ik voelde me vroeger vaak schuldig omdat ik zoveel vragen had over mijn herkomst want ik heb het hier in België écht wel goed! Ik kan niet verwoorden wat mijn adoptieouders (lees: mijn ouders die mij onvoorwaardelijk graag zien en alles voor mij over hebben) voor mij betekenen. En toch… de nachtmerries, de pesterijen, de bindingsangst en de oneindig vele vragen over mijn adoptie waren er en de daarbij horende onzekerheden over mijn eigen identiteit waren er dus ook. Ik heb lang gedacht dat ik alleen was met mijn verhaal, maar dat ben ik niet. Ook voor de omgeving van een geadopteerde is het zeker niet gemakkelijk om te weten hoe ze moeten reageren of hoe ze steun kunnen bieden. Dat is dan ook de reden waarom ik mijn adoptieverhaal graag met jullie deel.
Bye bye India, hallo België!
Als kleine uk van 9 maanden oud kom ik, na een lange en vermoeiende vlucht vanuit India, toe aan de andere kant van de wereld: de luchthaven van Zaventem. Daar staan ze dan: mijn adoptieouders! Ze waren dolgelukkig om mij voor het eerst te kunnen omhelzen na het doorstaan van 4 miskramen, de geboorte van een zwaar gehandicapt kind en twee jaar wachten, wachten en nog eens wachten op, jawel, mij!
Een adoptieprocedure duurt standaard enkele jaren waarin je moet verantwoorden waarom je geschikt bent als adoptieouder. Ze hebben in het ziekenhuis nooit kunnen verklaren waarom mijn moeder zoveel miskramen kreeg, maar één ding is zeker: mijn ouders hebben nu een gezonde dochter in hun gezinnetje en dat is het enige wat telt!
Voor mij liep het ietsje anders: de dagen worden nachten, de huizen zijn groot en warm, hier eten ze met bestek en moet ik geregeld in bad. Er lopen allemaal ‘blanke’ mensen rondom mij in de plaats van de getinte mensen die ik dagelijks zag in India… allemaal heel vreemd. En toch weet ik één ding zeker: de liefde en warmte die ik hier in dit gezinnetje voel, die is nieuw en intens, een gevoel dat ik niet meer wil missen!
‘Op wie lijk jij het meest?’
“Vertel eens: op wie lijk jij het meest”? Ik hoor het mijn meester nog steeds zeggen in de klas. “Ik heb de ogen van mijn mama, meester! En ik heb de lach van mijn papa!”. Daar sta je dan… “Ja, op wie lijk ik eigenlijk? En zouden er nog ergens broers of zussen van mij rondlopen?” Ik ben duidelijk niet zoals de andere kindjes in mijn klas. Het is de eerste keer dat ik me er echt bewust van werd dat ik anders was.
Zoektocht naar mijn biologische ouders
Ik kreeg vaak de vraag of ik nieuwsgierig was naar mijn biologische ouders. Natuurlijk! Toen ik 15 was begon mijn zoektocht op het internet, al moet ik toegeven dat ik hieraan begon met een klein hartje. Op Facebook vind ik een groepje lotgenoten. Daar lees ik allerlei verhalen van adoptiekinderen die hun ouders vinden en verhuizen naar hun geboorteland, van adoptiekinderen die hun ouders vinden maar afgewimpeld worden door hun biologische familie tot adoptiekinderen die niets vinden en uiteindelijk veel geld zijn verloren door hun zoekproces. Gevolg: ik weet helemaal niet meer wat ik nu juist wil. Bovendien durfde ik er thuis en met mijn vrienden niet over te praten want ik was bang dat ik ze het gevoel zou geven dat ze niet goed genoeg zijn.
Ik wou mijn ouders ook geen schrik bezorgen dat ik eventueel terug naar India zou verhuizen, dan zouden ze weer een kind ‘verliezen’. Ik maakte een afspraak bij de psychologe om over mijn adoptie te praten en ik ben haar tot op de dag van vandaag heel dankbaar voor haar ondersteuning en begeleiding in die moeilijke en onzekere periode. Het is nog steeds een cliché, maar praten helpt echt.
Back to the roots!
Op mijn 25 jaar besloot ik de grote sprong te wagen en stond ik gepakt en gezakt op de luchthaven in Zaventem. Zo meteen vertrekt mijn vliegtuig richting India! Ik ga voor het eerst het weeshuis, waar ik werd afgestaan ter adoptie, bezoeken. Eens zien welke informatie ik daar kan krijgen. Verwachtingen? Die heb ik niet. Ik heb wel het gevoel dat ik dit moet doen om mijn vragen en onzekerheden over mijn adoptie te kunnen beantwoorden en af te sluiten. In het weeshuis wordt me verteld dat mijn biologische moeder me als baby naar één van de beste plaatsen heeft gebracht die binnen haar mogelijkheden lag. Anders was het wellicht de straat geworden en geloof mij, in India op straat leven is een ware nachtmerrie. Het weeshuis daarentegen is groot, mooi en verzorgd
Er wordt me verteld dat ze enkel een naam hebben van mijn biologische moeder en dat ik zo kan blijven zoeken naar haar. De vraag is of me dat gelukkiger zou maken. Dit is het moment waarop ik voor mijzelf een belangrijke beslissing heb genomen. Hier stopt mijn zoektocht, mijn moeder heeft mij afgestaan uit liefde. Althans, dat is het verhaal dat ik vanaf nu wil geloven want het écht weten, dat zal ik nooit.
Een kinderwens: ‘Zou je zelf ook gaan voor adoptie?’
Een paar jaar later, toen ik 28 jaar oud was, voelde ik ineens die befaamde biologische klok tikken! “Of ik wil adopteren of zelf een kindje wil”, vraagt mijn beste vriendin me. Dat is een goede vraag. Ik ben mijn adoptieouders ongelofelijk dankbaar voor alle kansen die ze me gegeven hebben door mij te adopteren. Ikzelf zou er wel moeite mee hebben om een kind groot te brengen dat geadopteerd is, wetende waar ik mezelf psychisch heb doorgeworsteld doorheen mijn jeugd, ook al leid ik hier een leven dat ik in India nooit had kunnen leiden.
“Mijn biologische moeder heeft me, door me af te staan, de kans gegeven om nu de mogelijkheden en middelen te hebben om zelf een eigen kindje groot te kunnen brengen.”
Mama Shobha
Als ik mijn hart laat spreken, dan is het tijd om die kans met beide handen te grijpen!
Zwanger!
Op mijn 30e had ik dan zelf een positieve zwangerschapstest in handen. Mijn partner en ik zouden ouders worden van een dochtertje! Ik treed in mijn moeder haar voetsporen. En ik ben meer dan ooit klaar voor dit avontuur!
Ik vlieg door de nacht,
De wereld aan mijn voeten
Het avontuur dat op mij wacht
Ik klamp me vast aan liefde
Die liefde kust me zacht
Met trots en vol bewondering
Herinneringen in mijn hart
Pink ik een traantje weg
Dat was toen mijn start
In mijn buik hou je de wacht
De wereld aan jouw voetjes
Het avontuur dat op je wacht
Op zoek naar onze liefde
Onze liefde dag en nacht
Er is nooit onderzoek gedaan naar zwangerschap van geadopteerde vrouwen en de gevolgen ervan, er is dus geen wetenschappelijk advies. Naar mijn mening is het erg belangrijk dat je als geadopteerde, als naaste van een geadopteerde, als adoptieouder weet dat deze vragen, twijfels, gedachten en gevoelens die ik beschrijf er kunnen en mogen zijn. Door het thema bespreekbaar te maken hoop ik dat je als lezer meer inzichten verschaft in adoptie en wat dit juist van invloed kan hebben op een mensenleven. Er bestaan verschillende verenigingen waar je meer informatie kan terugvinden. Neem zeker een kijkje op steunpuntadoptie.be
Hartelijk dank mama Shobha voor het delen van jouw verhaal! Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op www.ondermamas.be
