Prachtig hoe borstvoeding nu meer onder de aandacht wordt gebracht en hoe de correcte info wordt verspreid. Broodnodig ook want elke mama verdient de juiste ondersteuning bij het geven van borstvoeding en niemand hoeft zich te schamen om haar kindje te voeden in het openbaar. Op sociale media zie je steeds meer lieflijke foto’s van borstvoedende mama’s met leuke anekdotes en quotes. Bedankt daarvoor topmama’s, maar toch mis ik ergens iets. Waar zijn de kolvende mamakiekjes? Ook dat is borstvoeding, ook dat is moedermelk. Ja, my type of melk!
De start van het (kolf)avontuur
Ik werd onlangs voor het eerst mama van baby Lucille. Van tevoren wilde ik graag proberen om borstvoeding te geven. Proberen je leest het goed, no pressure had ik mezelf voorgenomen. Ik volgde een lactatieconsult in het ziekenhuis, ploos alle infobrochures uit en was er in de mate van het mogelijke helemaal klaar voor. Ik leefde 15 dagen in de hoogste toren van de roze wolk maar werd er pardoes uitgekatapulteerd door de vroedvrouw die meldde dat mijn baby niet genoeg bijkwam en zelfs uitdrogingsverschijnselen vertoonde. Ik moest van haar onmiddellijk aan de kolf. Ik knikte instemmend en ging er volledig in mee. Zij wist het best, toch? Een bezoek aan de kinderarts bewees het tegendeel. Er was helemaal niets mis met Lucille -bye bye vroedvrouw overigens- maar het zaadje was intussen geplant en het zelfvertrouwen compleet geoogst. In 2 dagen tijd kelderde mijn productie en bleef ik kolvend over, inclusief koortslip en griep.
De eerste kolfsprint
Aangemoedigd door de kinderarts ging ik toch verder. Weg met de vervelende statische kolf en het gekluister aan mijn zetel en hallo draadloos kolftoestel. Ik liet het compleet los, zag wel hoe mijn avontuur verder zou gaan. Laat dat tijdelijk je-m’en-foutisme net de sleutel zijn, althans voor mij. Mijn productie zat snel weer op de rails, maar het flesje begon mij te ergeren.
“Ik miste de kleine Lucille aan mijn borst, onze momentjes samen. Ik legde haar dus opnieuw aan en zij was mijn borst blijkbaar ook niet vergeten.” – Elise
Slechts de helft van de dagvoedingen dronk ze bij mij want ik wilde de controle bewaren en zien hoeveel ze dronk. Ik calculeerde 2 maanden lang minutieus de gekolfde millimeters want zo wist ik zeker dat ze voldoende had. Dat geplante angstzaadje, weet je wel.
De hobbelige weg naar de kolfrelatie
Na 3 maanden fulltime mamazijn ging ik opnieuw aan het werk. Ik geef les en mijn kolf ging gewoon met mij mee naar school. Je hebt recht op kolfpauzes, maar in het onderwijs lijken die naar mijn ervaring moeilijk haalbaar. Ik kolf dus in de leraarskamer, tijdens de middagpauze, vergaderingen en andere overlegmomenten. Intussen zijn mijn collega’s het zoemende geluid al gewoon en kijkt niemand nog raar op van de 2 extra grote bulten onder mijn trui.
Leg dat trouwens maar uit tijdens een consultatie bij Kind & Gezin of aan een andere arts. Ja, ze krijgt voltijds moedermelk maar geen voltijdse borstvoeding.
Al was er wel een keerzijde aan de kolfmedaille. Door alle flesjes in de crèche begon Lucille de borst te weigeren en ontwikkelde ze een flesvoorkeur. Dat was even slikken, maar ik besloot om fulltime te gaan kolven en dat doe ik bijna 6 maand later nog steeds. Er zijn geen rationele argumenten meer voor. Er is geen waarom. Misschien is het kolven wel een soort van gewoonte geworden? Het is soms een haat-liefdeverhouding. Als ik moe ben bijvoorbeeld en eigenlijk naar bed wil maar toch nog ‘moet’ kolven. Ja, noem het maar een soort relatie. Dat vraagt ook een blijvende inzet en het is ook niet altijd rozengeur en maneschijn.
Rondom mij krijg ik vaak bedenkelijke blikken en de vraag wanneer ik zal stoppen komt meer dan eens bovendrijven. Ik kan enkel zeggen: het voelt nu goed voor Lucille en voor mij dus ik ga nog even door.
Fulltime kolven
Dit is mijn borstvoedingsverhaal want zo wil ik het blijven noemen. Fulltime kolven lijkt soms een taboe, iets waar je je voortdurend om moet verantwoorden. Begrijp me niet verkeerd, dit is allesbehalve een kolfpleidooi,. Het is een bede om juiste informatie te verschaffen aan alle mama’s die kiezen voor moedermelk, een uitnodiging om niet te oordelen over borstvoedingskeuzes en een warme oproep om van fulltime kolven een heel normale zaak te maken. Alles komt voort uit de zorg voor onze baby’s. Alles komt voort uit die onuitputtelijke moederliefde.
Hartelijk dank aan mama Elise voor het delen van haar verhaal. Ook jouw verhaal delen op onze mamablog? Dat kan. Stuur een mailtje naar info@ondermamas.be en wie weet featuren we jouw ervaring op onze website.
